| آخرين مطالب |
|
برگی از خاطرات یک شهید( روزه بی سحری )
خدا این بچه‌های نیم وجبی را شهید کند
اولین گزارش از سفر به مناطق جنگی(2)
اروند؛ جایی که دیوانه‌ام می‌کند
پندهای رهبر برای روایتگران نور |
| آرشيو مطالب |
|
ارديبهشت 1390 |
| پيوندهاي روزانه |
|
گوگل |
تبادل
لینک هوشمند
مترجم وبلاگ معبر
پايگاههای دفاع مقدس
پايگاههاي جنگ نرم
| تا رهایی(شهید حسین خرازی) |
تارهایی قمقمه را با غیظ كوبیدم روی زمین كنار پاهایش وبرخواستم. عباس دوربین را از مقابل چشم هایش پایین آورد وگفت: «فكر كنم شك كرده مرگ موش ریخته ای توی آبش.» سرش را از گلوله ای كه لبه خاكریز خورد وخاك بلند كرد، دزدید. جمله اش را خودم تمام كردم: « كه كلكش را بی صدا بكنم!» سوت خمپاره همه مان را دراز كش كرد . طوفان تركش ها كه آرام شد، نگاهش كردم. چسبیده بود به گونی ها. وقتی دید نگاهش می كنم، راست نشست. عضلاتش راشل كرد وسعی كرد آرام وشجاع جلوه كند. نمی شد سنش را حدس زد. ازآنها بود كه نمی توان گفت سی ساله اند. صورتش صاف بود، فقط سه خط عمیق میان ابروهایش به چشم می آمد. از آنهایی بود كه اخمی مدام دارد. تلخ، عبوس و متنفر نشسته بود. دستهایش بسته بود اما یقین داشتم می تواند با دندانهایش خرخره دست كم یكی از ما را بجود. صبح گرفته بودندش. عباس آورده بودش كه: « تو هم زبانش هستی ، بپرس آنطرف چه خبر است.» و من پرسیده بودم كه جواب نداده بود. برایش كمپوت باز كرده بودم كه نخورده بود وحتی قمقمه آب را از دستم نگرفته بود. فقط اسم خودش را تكرار می كرد ودست آخر هم گفت كه جز با هم درجه خودش حرف نخواهد زد وبعد ساكت نشست گوشه ای. ادامه مطلب |
|
علي سعادت
| 23:50
- 19 آبان 1389برچسب:تا رهایی(شهید حسین خرازی), + |
| منوي اصلي |
|
خانه آرشيو وبلاگ عناوين مطالب وبلاگ |
| درباره وبلاگ |
به وبلاگ معبر خوش آمديد (تخصصي دفاع مقدس) |
| نويسندگان |
| نشانك وبلاگ معبر | ||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||
| ساير امکانات | ||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:مسابقات وبلاگ نويسي
.jpg)
